Natalja Sindejeva

Boodschap aan [de Kremlinpropagandisten] Tina Kandelaki, Margarita Simonjan en Marija Zacharova

“Ik weet niet waarom ik dit schrijf, en ik geloof dat de geadresseerden geen zin hebben om er gehoor aan te geven, maar ik moet dit doen, met de moed der wanhoop geloof ik in het goede, en dat geloof is het enige wat ons vandaag nog rest. Dus doe ik er toch het spreken toe.

Tina, Masja, Margo, wij kennen elkaar al lang. Eerst wilde ik ieder van jullie een persoonlijke brief sturen, maar nu ik jullie op een podium in het olympisch stadium Loezjniki heb zien staan, heb ik besloten om mij publiekelijk tot jullie te richten.

Ja, wij bevinden ons al lang aan weerszijden van het spectrum. Ja, onze visies en waarden zijn principieel verschillend, en ik twijfel niet aan de oprechtheid van jullie overtuigingen. Jullie hebben het volste recht om ze erop na te houden, net zoals ik het recht heb om het tegenovergestelde te geloven. Maar vandaag gaat het niet langer over visies of meningen. Vandaag gaat het over leven en dood. En in dat licht lijkt al de rest van ondergeschikt belang.

Margo, Tina, Masja, jullie zijn mooie, sprankelende, krachtige vrouwen, bekende figuren, maar ook zijn jullie moeders. En ook ik ben een moeder. En als moeder kan ik niet anders dan huilen.

Ik herinner me ons gesprek over onze toekomstige kinderen, Margo. En hoe we het over scholen hadden, Tina. We zagen onze kinderen groot worden, we maakten ons zorgen over hen en deden ons best om hun een mooie toekomst te geven. Zoals duizenden Oekraïense moeders, wier hoop en plannen nu verbrijzeld zijn.

In Oekraïne sterven kinderen. Heel kleine kindjes, van een en twee jaar oud, kleutertjes en scholiertjes. Jongens en meisjes sterven. Ze sterven onder de bommen. Ze sterven in hun schuilplaatsen en onderweg, terwijl ze proberen zich in veiligheid te brengen en te verstoppen.

Oekraïense moeders moeten hun kinderen in kleine kisten ten grave dragen. Daar denk ik voortdurend aan, ik weet niet hoe ik zoiets moet plaatsen. Wat moeten wij, als moeders, aan hun moeders vertellen? Hoe kunnen we hen ooit nog aankijken?

Ja, jullie en ik bevinden ons aan verschillende zijden van het spectrum, maar vandaag zijn dat de zijden van leven en van dood. Jullie doen optredens, jullie komen op ‘Voor Rusland’. Maar is dit echt wat jullie willen? Mij hoeven jullie op die vraag geen antwoord te geven, maar alsjeblieft, beantwoord hem voor jezelf. Willen jullie dat die kinderen sterven? En wat als het jullie kinderen waren?

Margo, tijdens je optreden in het stadium Loezjniki zei je: ‘Rusland, verdedig je kinderen!’ Ja, Margo, ik ben het met je eens. Rusland, verdedig alsjeblieft je kinderen. Gooi onze jongens niet in de strijd, laat me mijn zoon, laat Tina haar zoon, en laat ook Margo haar zoon. Verdedig de generaals, die ook iemands kind en man zijn. Verdedig de nog ongeboren kinderen van wie op dit moment het leven geeft in dit zinloos conflict. Verdedig de kinderen die sterven bij gebrek aan levensnoodzakelijke geneesmiddelen uit het buitenland, die in Rusland niet geproduceerd worden. Verdedig je kinderen, Rusland, en wees alsjeblieft barmhartig, en leg mededogen en liefde aan de dag, verdedig ook de Oekraïense kinderen. […]

Het valt me moeilijk dit te aanvaarden, maar vandaag steunen veel Russen de zogenaamde ‘Speciale operatie’ en dat valt hen moeilijk kwalijk te nemen, aangezien ze slachtoffer zijn van een gruwelijk experiment, van jarenlange, dagdagelijkse propaganda. Maar jullie, Tina, Masja, Margo, jullie hebben toegang tot informatie uit alle plekken van de wereld, jullie kunnen uit een gigantische hoeveelheid bronnen informatie verwerven, op jullie werkplaatsen weerklinken alle persagentschappen van de wereld. Het is dus absoluut uitgesloten dat jullie niet zouden weten wat er zich aan het afspelen is. Ik ben er zeker van dat jullie bedolven worden onder de foto’s van vernietigde steden en onder de verhalen van Oekraïense slachtoffers. Jullie weten ook hoe groot de verliezen van het Russische leger echt zijn. Jullie zijn hoogopgeleid, meertalig, jullie hebben vrienden over heel de wereld, ook jullie krijgen de beelden van explosies en bombardementen te zien. En ook al kennen jullie de waarheid, dan nog vinden jullie het nodig het podium van het Loezjniki-stadium op te klimmen om jullie steun voor dat alles uit te spreken?

Margo, Tina, Masja, alsjeblieft. Ik vraag het jullie als moeder: stop hiermee. Marina Ovsjannikova maakte jarenlang propaganda, maar dan brak het moment aan waarop mensenlevens op het prijskaartje van dit werk stonden. En zij vond de moed om tijdens een live-uitzending op Kanaal 1 te demonstreren met een plakkaat. Tot zo’n daad is een mens met een hart in staat.

Het huidige regime heeft ook mijn leven aan stukken geschoten: ik ben mijn werk kwijt, mijn geesteskind, mijn droom, waar ik twaalf jaar lang met hart en ziel aan gewerkt heb, maar die pijn is niets vergeleken met menselijke overlijdens.

Ik weet hoeveel goede daden jullie in jullie levens al gesteld hebben. Ik weet dat ze jullie ook ten deel zijn gevallen. Ik herinner me, Masja, hoe broos en hulpeloos je was toen je bij ons te gast was op een live-uitzending, hoe onuitgeslapen, uitgeput je was, en hoe je toen bij ons in de studio in een zeteltje in slaap bent gevallen. Toen hebben we je bedekt met een plaid, zodat je het niet koud zou hebben… Wat kan jullie carrière jullie nog? Weldra zal ze ontdaan zijn van iedere betekenis. Wat kan dat geld jullie nog? Jullie zijn ook nu al welgestelde vrouwen. Het geeft niet, dit hoeft niet jullie einde te betekenen, het kan zelfs het begin van iets zijn.

Er zijn genoeg doden gevallen. Het is genoeg geweest met de haat. Er is genoeg bloed gevloeid. Wij en onze kinderen, en ook de kinderen van onze kinderen, hebben genoeg van dat alles. Voor ons ligt nog een lang leven, misschien een moeilijk leven, maar wel een leven. Terwijl er na de dood geen leven meer is. Wij hebben niet de pech gehad die die Oekraïense kinderen hadden. We hebben nog een kans, jullie hebben nog een kans, alsjeblieft. Ik vraag het de vrouwen die jullie zijn, de moeders die jullie zijn, Margo, Tina, Masja, behoud jullie menselijkheid en loop over naar de kant van het leven. Het leven is moeilijker dan de dood, maar het is zo lichtrijk, het is soms zo mooi.

Ik huil en smeek jullie: geef er de brui aan.]

[«Я не знаю, зачем я это пишу, и не думаю, что те, к кому я обращаюсь, захотят меня услышать, но я не могу не сделать этого, я отчаянно верю в добро, кроме этой веры нам сегодня ничего не остается, поэтому я все-таки скажу.

Тина, Маша, Марго, мы давно знакомы с вами лично. И я даже сначала хотела написать вам каждой личное письмо, но, увидев вас на сцене в Лужниках, решила, что важно обратиться к вам публично.

Да, мы уже давно по разные стороны. Да, у нас принципиально разные взгляды и ценности, и я не сомневаюсь в искренности ваших убеждений. Вы имеете на них полное право, ровно такое же, какое имею я верить в противоположное. Но сегодня речь уже не идет о взглядах и мнениях. Сегодня мы говорим о жизни и о смерти. И все другое, как мне кажется, на фоне этого уходит на далекий задний план.

Марго, Тина, Маша, вы красивые, яркие, сильные женщины, вы известные люди, но еще вы — мамы. И я тоже мама. И как мама я не могу не плакать.

Я помню наш разговор про будущих детей с тобой, Марго. И как мы обсуждали школы с тобой, Тина. Мы наблюдали, как растут наши дети, переживали за них и старались ради их будущего. Как и тысячи украинских матерей, надежды и планы которых уничтожены.

В Украине умирают дети. Умирают совсем маленькие, годовалые и двухлетние, школьники и детсадовцы. Умирают девочки и мальчики. Умирают под бомбами, умирают в укрытиях, умирают по дороге, пытаясь спастись и спрятаться.

Украинские мамы хоронят своих детей в маленьких гробах. Я все время думаю об этом, я не знаю, как мне с этим жить. Что мы, мамы, скажем их мамам? Как мы посмотрим им в глаза?

Да, мы с вами — по разные стороны, но сегодня это стороны жизни и смерти. Вы выходите на сцену, выступаете «Zа Россию». Неужели вы правда этого хотите? Не отвечайте мне на этот вопрос, но, пожалуйста, ответьте на него себе. Вы хотите их смерти? А если бы это были ваши дети?

Марго, выступая в Лужниках, ты сказала: «Россия, защити своих детей!» Да, Марго, я с тобой согласна. Россия, защити, пожалуйста, своих детей. Не отправляй мальчиков в бой, оставь мне моего сына, оставь Тининого сына — Тине, а сына Марго — Марго. Защити генералов, которые тоже чьи-то дети и мужья. Защити детей, которые не родятся у тех, кто сегодня, прямо сейчас, умирает во время бессмысленного конфликта. Защити детей, которые умрут без иностранных жизненно важных лекарств, которые не производят в России. Защити своих детей, Россия, и, пожалуйста, прояви милосердие, прояви сострадание и любовь, защити украинских детей тоже. [здесь было перечисление гражданских объектов, подвергшихся разрушению, что противоречит официальным заявлениям Минобороны РФ о том, что удары наносятся только по объектам военной инфраструктуры — Ред.] Я не верю, что это происходит с нами здесь и сейчас.

Это тяжело принять, но сегодня многие россияне поддерживают «спецоперацию», и их сложно винить в этом — они жертвы жестокого эксперимента — ежедневной многолетней пропаганды. Но вы, Тина, Маша, Марго, вы имеете доступ ко всей информации мира, вы можете получать ее из великого множества источников, в ваших кабинетах есть все информационные агентства планеты, и вы точно знаете, что происходит на самом деле, вы не можете этого не знать — фотографиями разрушенных городов и историями пострадавших украинцев, я уверена, завалены ваши директы. И вы знаете реальные потери российской армии. Вы, образованные, знающие языки, имеющие друзей по всему миру, вы видите эти кадры взрывов и бомбежек. И, зная правду, вы выходите на сцену Лужников и поддерживаете это.

Марго, Тина, Маша, пожалуйста. Я прошу вас как мама — остановитесь. Марина Овсянникова много лет занималась пропагандой, но наступил момент, когда ценой этой работы стала жизнь. И она нашла в себе смелость выйти с плакатом в эфир Первого канала. Это поступок человека, у которого есть сердце.

И я знаю, сколько добрых дел каждая из вас сделала в своей жизни. Я знаю, что у каждой из вас оно тоже есть. Я помню тебя, Маша, хрупкой и беззащитной, когда ты приехала к нам на эфир, уставшая и не выспавшаяся, и заснула на диванчике у нас в студии. Помню, как мы укрывали тебя пледом, чтобы ты не замерзла… Плюньте на эту карьеру — скоро она не будет значить уже ничего, плюньте на эти деньги — вы богатые женщины. Это не страшно, это не конец, напротив, это может стать началом.

Сегодняшний режим разбомбил и мою жизнь — я потеряла работу, мое любимое детище, мечту, которую строила 12 лет, огромную часть моего сердца, но эта моя боль — ничто по сравнению с человеческой смертью.

Хватит смертей, хватит злобы, хватит крови, всего этого хватит и нам, и нашим детям, и даже детям их детей. Впереди еще долгая жизнь, сложная жизнь, но все-таки жизнь. После смерти — жизни нет, и нам повезло, что мы не украинские дети, у нас есть шанс, у вас есть шанс, пожалуйста. Я прошу вас, женщины, мамы, Марго, Тина, Маша, останьтесь людьми и перейдите на сторону жизни. Жизнь сложнее смерти, но как в ней много света, и как она может быть прекрасна.

Плачу и молю вас — остановитесь.»]

Natalja Sindejeva, Russische journaliste, oprichtster van de monddood gemaakte oppositiezender TV Rain // Novaja Gazeta, 20/3/2022

[Vertaald door Pieter Boulogne]