Ilya Oparin

“Oekraïne. Oorlog.

Wij allen, Russen, hebben een deeltje schuld aan deze waanzin en horror. Twee dagen geleden ervoer ik deze schuld in mijzelf, scherp en indringend. Ze verscheen tegelijk met de eerste berichten over de aanvang van de oorlog – en ze zal hier blijven om niet meer weg te gaan. En dat ik al tien jaar niet in Rusland ben geweest, speelt daarbij geen rol. We kunnen en moeten ons uitspreken tegen de oorlog, maar de schuld voor het feit dat de leiders van ons land deze oorlog zijn begonnen, ligt ook bij ons. Omdat we het hebben laten gebeuren. Omdat we niet geprotesteerd hebben wanneer we moesten protesteren. Ik voel me schuldig om wat ik heb nagelaten te doen. Dit alles werd overduidelijk na het uitbarsten van de oorlog. De vraag luidt nu: hoe moet ik hiermee leven, wat moet ik nu doen? Een vraag die me blijft kwellen omdat leven als voorheen niet langer een optie is. Vooreerst tracht ik te bepalen wat nu prioritair is en waarvoor ik mij moet inzetten. Niet eenmalig, maar over langere tijd, week in, week uit. Voor mezelf heb ik voorlopig twee paden ontwaard. Ten eerste: hulp bieden aan de oorlogsslachtoffers. Hulp aan gezinnen waar slachtoffers vielen, hulp aan vluchtelingen en migranten. Ten tweede: meehelpen aan het bespoedigen van de dag waarop de verantwoordelijken voor deze oorlog zullen terechtstaan voor het internationale strafhof. De vraag wát te doen om oorlogsslachtoffers te helpen is tamelijk duidelijk, omdat ze grotendeels financieel kan worden opgelost. Hoe doeltreffende stappen te zetten op het tweede pad, ligt echter minder voor de hand, voorlopig toch. Ik probeer hier zicht op te krijgen en handelwijzen te vinden die voor mij persoonlijk haalbaar zijn. De dag waarop we de balans zullen opmaken, wil ik me ervan vergewissen te hebben bijgedragen aan het grotere goed.”

[«Украина. Война.

На всех нас, россиянах, лежит часть вины за это безумие и ужас. Я отчетливо и пронзительно почувствовал эту вину во мне самом два дня назад. Она возникла вместе с первыми новостями о начале войны – и больше никуда не денется и не исчезнет. И не важно, что я не был в России десять лет. Можно и нужно говорить, что мы против войны – но вина за то, что руководство нашей страны смогло начать эту войну, все равно лежит и на нас. За то, что допустили. За то, что не протестовали, когда надо было протестовать. Я чувствую свою вину за то, чего не сделал. Это стало очевидным после начала войны – и вопрос теперь в том, как с этим жить и что делать дальше. Этот вопрос не выходит у меня из головы, потому что жить как раньше уже нельзя. Для начала я пытаюсь определить, что на самом деле важно, к чему нужно прикладывать усилия. Не единовременно, а постоянно, из недели в неделю. Для себя я пока нашёл два таких направления. Во-первых, помощь пострадавшим в войне. Помощь семьям, в которых есть жертвы, помощь беженцам и мигрантам. Во-вторых, участие в том, чтобы приблизить момент, когда виновные в развязывании войны предстанут перед международным трибуналом. Что делать, чтобы помочь жертвам войны, понятнее, так как это может быть в большой степени финансовая помощь. Как эффективно прикладывать усилия по второму направлению гораздо менее очевидно, по крайней мере сейчас. Я буду пытаться это выяснить и найти способы, которые подойдут для меня лично. Когда будут подводиться итоги, мне будет очень важно, что в общем правом деле есть и мой вклад.»]

 Ilya Oparin, Russisch linguïst // Facebook

[Vertaald door Alexandre Popowycz]